Caïssa is niet alleen een grillige muze, ze is ook de grootste schaakclub van Amsterdam die zijn positie op de apenrots met verve verdedigt. Tweemaal trad het kakelverse Paard d4 aan tegen de oude heerser, tweemaal werden we zonder pardon de deur gewezen. Op dinsdagavond 16 november overtrof Caïssa 1 de score van Caïssa 2 met een half punt: we gingen eraan met 6,5-1,5. Het begin van de avond was nochtans niet onaardig. Florian arriveerde weliswaar te laat (NS, bedankt), maar stond na een zet of acht al beter met zwart. Op de onderste twee borden was al een paardenpionnetje gesneuveld, maar daartegenover stond op andere borden enig initiatief met zwart en prettige stellingen met wit. Joël, die het kopbord verdedigde, had ongeveer zestien paardzetten besteed aan moeizaam manoeuvreren, maar nu stonden zijn witte rossen wel trots op e5 en g5 opgesteld. Walts prestatie spande de kroon. Zijn tegenstander liet d4 in de steek en – pats! – daar stond Walts paard al te schitteren en te pronken als het Paard van Sinterklaas op pakjesavond. Het Edele Dier werd later geruild, maar Walt stond wel een pion voor. De technische fase leek me bepaald niet gemakkelijk, maar niet heel veel later gaf Walt met een zelfverzekerde hoofdknik te kennen dat hij het punt op het droge had. Hier eindigde de glorie, hoewel geen van ons nog algehele malaise bevroedde. Op bord 7 gaf Max zich gewonnen: het Boedapester gambiet-dat-vaak-geen-gambiet-is werd nu toch een gambiet, met als compensatie, ahem, Max stond een pion achter. Hij verdedigde zich weliswaar bekwaam en heroïsch tot in het verre eindspel, maar kon het vege lijf niet redden. Kart was na een al te voortvarend opgezette opening eveneens een pion achtergekomen en kon ook zijn eindspel niet houden. Op de overgebleven borden was het gevecht evenwel in volle gang. David had van een KID een Benko gemaakt en overzag gebruikelijk gerommel op de damevleugel. Dat zag er lange tijd heel aardig uit, maar na het overzien van een tussenzet ging zijn stelling achteruit als een hollend paard. Met te veel materiaal minder streek hij de vlag. Florian was in complicaties beland en ontdekte tot zijn schrik dat een ongeluk te Pe5 komt en te voet gaat. Een vrije d-pion kwam, bleef, ging en overwon. Daar hielp geen Ph3-middel tegen. Jeroen stond als een prins op het witte paard, maar liet zich de haver van het brood eten. Václav trok in een gelijk eindspel aan een dood paard, maar hield zelf anderhalve man en een paardenkop over. Joël had zijn trotse rossen zien verdwijnen, maar scoorde toch een halfje. De rookwolken opgetrokken, de laatste trein gehaald (NS, bedankt) bleef het resultaat onherroepelijk over. Amai, wat een pak slaag. Paard d4 is onwennig aan zijn bestaan begonnen, maar we komen heus nog in galop.