Hij is terug. Nadat chess.com een dag eerder een communiqué had laten uitgaan om de schaakwereld mede te delen dat Magnus Carlsen en Hans Niemann hun vete dankzij een of andere juridische ontoereikendheid hadden bijgelegd, verscheen Hans zelf op een kwetterplatform met video en al. Vanaf een parkeerplaats kregen we te horen dat alles wat leugen was nog steeds leugen is: als Vrouwe Justitia zwijgt, claimen alle kemphanen hun gelijk. Hans meldde bovendien – wie stil is, hoort een fanfare schallen – dat hij nu zijn zoektocht naar de heilige graal kon hervatten: hij wil de beste schaker van de wereld worden. ‘Did you miss me?’ prijkt onder de selfie-met-geluid: Moriarty kondigt zijn terugkeer in de arena van het topschaak aan. Speelt Hans met zijn imago van Grote Boze Hans? Zo ja, waar was de filmmuziek? Why so serious, Hans? Online optreden is deelnemen aan een spiegelspel waarin schijn en waarheid elkaar zo vaak weerkaatsen dat alles een vervorming wordt. Anish Giri reflecteerde dat hij vooral in zijn nopjes was omdat Magnus en Hans naar de kapper zijn geweest. En zo spelen we door. Wat nu? Hans’ rating heeft wat deuken opgelopen in open toernooien: hij bungelt ergens onderaan de top 100. Zijn volgende toernooi lijkt zowaar een wereldkampioenschap te zijn: hij is eerste geplaatst bij het WK voor de jeugd dat eind september begint. Dat is vragen om nog meer ratingverlies. Magnus speelt intussen het Europees Teamkampioenschap in Durrës, Albanië (hij heeft groot gelijk: het is een heerlijk land) en treedt vervolgens aan bij een immens toernooi in Qatar. Misschien schrijft Hans zich wel op het laatste moment in en krijgen we een eersterondepartij tussen de twee. Wie weet doet Xavi wel weer de ceremoniële openingszet en weet hij zijn vorige Ke1-e3 te overtreffen met Ke1-e5. Magnus laat die koning daar vervolgens staan, vloert Hans in twintig zetten en springt op tafel met zijn beste siiiii-interpretatie. Alle hommeles leidt andermaal tot schakersland in de koppen van de krant, Hans tikt de honderd miljoen volgers aan en het IOC kan de populariteit niet langer weerstaan: schaken wordt een olympische sport. Magnus wint, hoewel hij eigenlijk iets anders te doen heeft, te veel börek heeft gegeten én voortdurend gaapt, de eerste editie met overmacht en Hans besluit zijn mediatalent in te zetten voor een andere queeste: hij stelt zich kandidaat voor het Amerikaans presidentschap. Van de rest mag een historicus in de tweeëntwintigste eeuw chocola maken. Eén ding weet ik zeker: Hans verslaat Magnus nooit meer in een klassieke partij. Een vraagstuk is een stuk waarvan je niet goed weet wat je ermee moet, zoals de witveldige loper in de Stonewall (voor zowel wit als zwart). In zijn maandelijkse vraagstukcolumn probeert Florian Jacobs een schaakactualiteit te duiden. Daarin slaagt hij vaker niet dan wel, maar het resultaat is desalniettemin iets wat je lezen kunt.