Een jongeman van ongeveer 25 jaar struint op een koude januarinacht op perron 3 van station Amsterdam Muiderpoort. Al rillend gaat hij de vuilnisbakken af, zoekend naar bierblikjes, zoekend naar kortstondig geluk. Hij vindt niets. “That is how it is” mompelt hij. Hij tracht een weg vooruit te forceren voorbij gesloten en tegenstribbelende OV poortjes. De poortjes wijken, hij gaat zijn toekomst tegemoet, maar dan volgt een klap. De avond begon vrolijk in het ons welbekende Grand Café Eighty-Four. Met veel dank aan David en bovenal Corné, kon een zestal, dat spoedig een achttal zou worden, vrijwel direct bij aankomst genieten van een smakelijke burger en friet of patat (hoe u wil). Al nabeschouwend op het geweldige toernooi van nog maar een paar dagen eerder, bereidden wij ons mentaal voor op de strijd die zou volgen. In de wetenschap dat Paard d4 nog nooit een thuiswedstrijd heeft verloren, sinds wij onze huidige speellocatie hebben betrokken, hadden wij goede hoop op een mooi resultaat. Caïssa 2 is echter geen tegenstander om licht over te doen, daar het weinig onder doet voor het vlaggenschip. Een blik op de stand in de SGA Hoofdklasse leerde ons, dat Caïssa 2 samen met VAS bovenaan stonden met 6 matchpunten. Paard d4 galoppeerde erachteraan met 2 matchpunten achterstand. Bij winst zouden wij op gelijke hoogte komen met onze tegenstanders van de avond, waarna we in de onderlinge strijd met VAS zelfs nog een gooi naar de titel konden doen. Bij verlies zullen wij ons nederig tegen degradatie moeten verweren. Deze avond gaat ergens om. De wedstrijd ontbrandde langzaam. Hoewel er her en der lichtpuntjes te bespeuren waren, zegevierde vooralsnog het evenwicht. Lody, Florian en Xander noteerden “saaie” halfjes. Samen met de halverwege gearriveerde voorzitter schuifelden zij, voorzien van bier, geïnteresseerd langs de overgebleven borden. Ik zal niet pretenderen veel van de andere borden mee te hebben gekregen. Mijn handen had ik vol aan mijn eigen partij. Hoewel ik een prettige stelling had weten op te bouwen en zelfs Paard d4 heb mogen spelen (applaus), was het nog verre van duidelijk. Totdat mijn tegenstander misgreep. Met twee pionnen meer en bovendien meer tijd op de klok lag winst in het verschiet. Zo dacht ik. Inmiddels merkte ik op, dat alle andere spelers zich om ons bord hadden verzameld. Het stond 3,5-3,5, vernam ik. Daar waar David en Kart het aantal remises verder hadden opgevoerd, had Walt het helaas niet weten te bolwerken in een complexe Catalaanse partij. Daartegenover stond een mooie winst van Gijs. Hij had de hele partij prettig gestaan en wist het punt binnen te halen na een fout van zijn tegenstander. Een gelijke stand dus. De druk om de winst binnen te slepen nam toe. Een onoplettendheid kostte een pion. Wat resulteerde was een toreneindspel met 4 tegen 3 op de koningsvleugel. Stom. Er waren nog praktische winstkansen, maar de theoretische waren verkeken. Inmiddels was ook ik in tijdnood. Ik offerde een pion en wist zo met ongeveer een minuut op de klok een gedekte vrijpion te creëren. Ik zag het weer helemaal zitten. Witte pionnen op e6 en f5 samen met zwarte pionnen op f6 en g7 snoeren de zwarte koning in. Ik hoefde alleen nog mijn koning te activeren en de rest zou vanzelf gaan. Kg4-Kh5-Kg6. Zo. Maar toen kwam het. Th6#. Oef. Wat volgde was een roes van verbijstering, ongeloof en afschuw. De match was klaar, de titelaspiraties verdampt, de ongeslagen status vergeven. In de ogen van andere Paard d4-leden las ik een combinatie van teleurstelling en medeleven. Hoe kon dit gebeuren? Twee bier, vele omhelzingen, maar bovenal een stormvloed van bemoedigende woorden later, begaf ik mij huiswaarts. Eenmaal aangekomen op station Muiderpoort zie ik de 25 jarige jongeman zichzelf oprapen na de harde klap van de OV poortjes. Gedesillusioneerd vervolgt hij zijn weg. Hij tiert nog wat en verdwijnt dan in de duisternis. Ik hoop dat ook hij ergens bemoedigende woorden zal vinden, zoals ik bij Paard d4. Wat een vereniging.